Gdy żyjesz w związku niesakramentalnym

Troska o małżeństwa niesakramentalne

Jan Paweł II, który zwracając się do duszpasterzy napisał w cytowanej już wielokrotnie adhortacji Familiaris consortio: „Kościół bowiem ustanowiony dla doprowadzenia wszystkich ludzi, a zwłaszcza ochrzczonych, do zbawienia, nie może pozostawić swemu losowi tych, którzy – już połączeni sakramentalną więzią małżeńską próbowali zawrzeć nowe małżeństwo. Będzie też niestrudzenie podejmował wysiłki, by oddać im do dyspozycji posiadane przez siebie środki zbawienia. Niech wiedzą duszpasterze, że dla miłości prawdy mają obowiązek właściwego rozeznania sytuacji… Razem z Synodem wzywam gorąco pasterzy i całą wspólnotę wiernych do okazania pomocy rozwiedzionym, do podejmowania z troskliwą miłością starań o to, by nie czuli się oni odłączeni od Kościoła, skoro mogą, owszem, jako wierzący powinni uczestniczyć w jego życiu” (FC 84).

W adhortacji Sacramentum caritatis podsumowującej synod o Eucharystii Benedykt XVI potwierdził zarówno konieczność duszpasterskiej troski Kościoła o osoby żyjące w powtórnych, niesakramentalnych związkach.

Co powinien wiedzieć duszpasterz, gdy na drodze jego posługi stanie niesakramentalne małżeństwo?

Czy Kościół ma cokolwiek do zaoferowania małżeństwom niesakramentalnym?
I czy w ogóle można ich nazywać małżeństwem, skoro jako katolicy nie połączyli się uroczystą przysięgą w obecności kapłana?
Czy mogą w jakiś sposób otrzymać rozgrzeszenie i przystąpić do Komunii Świętej?
A zostać rodzicami chrzestnymi?
Członkami Żywego Różańca lub Akcji Katolickiej?

Na te i podobne pytania postaramy się odpowiedzieć w niniejszej książce.