Święty Bartolo Longo. Od sługi ciemności do apostoła różańca

 SPIS TREŚCI

• Modlitwa
• Wstęp
• Życiorys Świętego Bartola Longo
• Działalność w Pompejach
• Dziedzictwo
• Wybrane myśli Bartola Longo
• Najważniejsze dzieła Bartola Longo
• Modlitwa świętego Bartolo Longo do Matki Bożej Różańcowej
• Cud nowenny pompejańskiej
• Święty obraz
• Zakończenie
• Refleksja końcowa
• Modlitwa

Fragment książki

W 1864 r., po uzyskaniu doktoratu z prawa, Bartolo powrócił w rodzinne strony. Nieba­wem spotkała go rzecz niezwykła. Poznany ksiądz Emanuel Riber, przepowiedział mu, że Bóg chce od niego wielkich rzeczy. Porzucił więc zawód adwokata i złożył ślub dozgonnej czystości. Znów pojechał do Neapolu, gdyż tam widział o wiele szersze pole dla swojej apostolskiej pracy.

U ojca Alberta Radentego odbył spowiedź – nastąpiło to w uroczystość Najświętszego Ser­ca Jezusowego 1865 r. Bartolo w ten sposób zapoczątkował nowy etap życia, a domini­kanin został jego kierownikiem duchowym. Ojciec Radente uczył młodego prawnika podstaw teologii, wspierał go modlitwą, a kil­ka lat później, 25 marca 1871 r., przyjął go do trzeciego zakonu dominikańskiego. Jako imię zakonne Bartolo wybrał „Brat Różaniec”.

W Neapolu związał się z hrabiną Marianną de Fusco, wdową. Wcześniej kobieta popro­siła Bartola, aby jako jej prawnik odwiedził Pompeje i pomógł w egzekwowaniu opłat od mieszkańców, ponieważ sama nie była w sta­nie wymusić na nich płacenia czynszu. Wte­dy jeszcze nie wiedziała, że jej prośba zmieni życie setkom, a w przyszłości tysiącom ludzi. Bartolo przybył zatem w 1872 r. na tere­ny Pompejów. Rozmawiał z mieszkańcami i uderzyło go ich społeczne i duchowe zacofa­nie. Byli niewykształceni, przesądni i biedni. Ich wiara opierała się na herezjach, a Bartolo uświadomił sobie, że nie mają nikogo, kto pokazałby im drogę do jedynego Boga. Mo­dlił się do Matki Bożej z prośbą o wskazanie mu drogi i sposobu, w jaki mógłby pomóc mieszkańcom poznać Boga.

Mówił: „Pomimo pokuty wciąż gnębiła mnie myśl, że należę do szatana i nadal jestem jego niewolnikiem, a on oczekuje na mnie w pie­kle. Rozważając to, popadłem w rozpacz i by­łem bliski samobójstwa. Wtedy usłyszałem w moim sercu echo słów ojca Alberta, powta­rzającego za Maryją: «Ten, kto propaguje mój Różaniec, będzie zbawiony». Te słowa oświe­ciły moją duszę”.