Ślady małych stóp na piasku. Poruszająca opowieść o sile rodzicielskiej miłości

Rebelya.pl

Każdego czytelnika książka ta porazi swoją prostotą i szczerością, a zarazem po raz kolejny udowodni, że życie jest znacznie bardziej bogate i przynosi więcej możliwości, niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić - pisze Artur Żakw recenzji książki "Ślady małych stóp na piasku" Anne-Dauphne Julliand. Gdybyśmy wiedzieli, podjęlibyśmy inne decyzje, nie uleglibyśmy pozorom, nie dali się omamić pięknym słowom, działalibyśmy. W „śmy”, „byśmy” skrywa się nasza tęsknota za doskonałym życiem, prostymi ścieżkami, spełnionymi snami. „Tu i teraz” jest o wiele bardziej wymagające, ma jednak ogromną przewagę nad „byśmy” – jest realnym życiem. Ból patrzenia „Śmy” i „byśmy” krzyczy o doskonałość. Nasze życie powinno być piękne, a jednak pewnego dnia wszystko roztrzaskuje się, a to wymarzone, wyśnione, bajkowe „i żyli dalej długo i szczęśliwie” okazuje się iluzją, która tym bardziej boli, im mocniej w nią wierzyliśmy. Czy jednak naprawdę jest iluzją? „Kiedy nie można dodać dni do swojego życia, trzeba dodać życia swoim dniom” – powiedział profesor Jean Bernard i te słowa definiują książkę Anne-Dauphine Julliand „Ślady małych stóp na piasku". Kiedy stykamy się z nadchodzącą śmiercią kogoś bliskiego możemy udawać, że nas to nie dotyczy, że to pomyłka, że… Możemy próbować oszukiwać samego siebie w imię wyższych celów, spokoju ducha… Możemy uciec w rozpacz i bezsilność. Możemy spróbować przeżyć wspólnie ostatnie miesiące, aby jak najwięcej „dodać im życia”. Za każdym razem jest to nasz wybór, który definiuje nasze „ja” wobec śmierci, a zarazem nasze „ja” wobec życia, które możemy wnieść w te ostatnie dni, miesiące… „Choroba rozwija się podstępnie. Niepokój ściska mi serce. Chcę być z nią cały czas, nigdy się z nią nie rozstawać. Boję się, że nie zdążę się nią nacieszyć, że będę żałować chwil spędzonych z dala od niej.” Autorka książki dowiaduje się, że jej córeczka choruje na leukodystrofię metachromatyczną, która oznacza wyrok śmierci dla ich dwuletniego dziecka. Nic nie można zrobić. Choroba niszczy układ nerwowy. „Thais odchodziła cichutko, a my nawet nie dostrzegliśmy powagi sytuacji. I nie przez zaniedbanie, ale z powodu nieświadomości. Uświadomienie sobie ogromu szkód, jakie wyrządziła ta przeklęta choroba, przekracza nasze ludzkie możliwości.” Siła książki tkwi w próbie pokazania, że kiedy nic nie można zrobić, kiedy jesteśmy z góry skazani na porażkę, wtedy to, co możemy zrobić, to być przy umierającej osobie i kochać ją całym sobą. „Nie zwątpiliśmy, pomimo pokusy zwątpienia. Zamiast wypatrywać szczytu pośród mgieł, ostrożnie, krok za krokiem, noga za nogą, dzień po dniu, posuwaliśmy się naprzód.” Tę strategię autorka w pewnym momencie porównuje do Syzyfa: „Zastanawia mnie jedno: czy Syzyf się złościł, złorzeczył, walił z wściekłości w ziemię, kiedy skała, którą z tak wielkim trudem wtaczał pod górę, wymykała mu się z rąk i staczała w dół? Czy może po prostu, niewzruszony, niestrudzony, podnosił kamień i – jak gdyby nigdy nic – od nowa rozpoczął wędrówkę na szczyt?”. Choroba degraduje całą normalność. Dziewczynka powoli, przepraszam za określenie, „obumiera”. Najpierw przestaje mówić: „Nigdy wcześniej nie mówiła tak często „Kocham cię”. I nagle, pewnego ranka, zamilkła. Nieodwracalnie. (…) Wobec mojej małej niemej córeczki jestem smutna i zagubiona. Mając dwa latka, właśnie zaczęła na dobre mówić. Wciąż słyszę jej pierwsze słowa, jej niewyraźne „tata” i „mama”. Nie wypowie ich już nigdy więcej.”. Później jeść. Siadać… Widzieć… Słyszeć… Nie chcę opowiadać całej treści książki. Każdego czytelnika, wierzę, porazi ona swoją prostotą i szczerością, a zarazem po raz kolejny udowodni, że życie jest znacznie bardziej bogate i przynosi więcej możliwości, niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Chciałbym jednak, zataczając koło, przywołać jeszcze rozważania autorki o Don Kichocie i nasze wiatraki, z którymi podejmujemy walkę: „Dziękuję ci, Don Kichocie. Świadomość, że zaciekle walczyłeś z nieszkodliwymi wiatrakami, jest mi bezcenną pomocą. W tę czarną godzinę wiem jedno: trzeba zachować czujność, aby dobrze zidentyfikować przeciwnika. Ja, niestety, już wiem jedno: nawet najlepsze chęci nie pomogą nam uratować Thais. Jednak mówiąc to, nie przyznaję się do porażki; ponieważ w głębi duszy po raz kolejny uświadamiam sobie, że wcale nie walczymy z leukodystrofią. W naszym przypadku wiatrakiem jest choroba: walczyć z nią to bezsensownie tracić siły w walce z cieniem. Nie mamy dość energii by marnować ją nieroztropnie. Już dawno złożyliśmy broń. Nie znaczy to jednak, że stoimy z opuszczonymi rękami. Spróbujemy sprostać innemu wyzwaniu. „Skoro nie możemy dodać dni do swojego życia, musimy dodać życia swoim dniom.” Oto stawka w tej grze.” Ślady małych stóp w Polsce Recenzja nie jest zapewne najlepszym miejscem do zarzucania czytelnika cyframi i tabelami, jednak Rebelya jest specyficznym miejscem, dlatego …. Według danych NFZ pod kategorią „Poważne schorzenia uwarunkowane genetycznie i inne choroby wrodzone u dzieci” w 2012 roku odnotowano 5811 wystąpień. W języku polskim, co nie oznacza, że bardziej ludzkim niż język raportu, 5811 rodzin w Polsce żyje ze świadomością, że ich dziecko umiera, a oni niewiele lub nic nie mogą zrobić. Choroby genetyczne odpowiadały w 2011 roku za 930 zgonów i dzięki Bogu, liczba ich spada. (dane opublikowane są na stronie internetowej NFZ). Nie wiem ile, ale część zgonów wynika z bezsilności lekarzy, którzy mogą jedynie stwierdzić postęp choroby, ale nie mogą zaproponować skutecznej terapii, ze względu na zbyt wysoki koszt leczenia. Koszt leczenia niektórych chorób genetycznych przekracza dwa miliony złotych rocznie na jednego małego pacjenta. Tu oczywiście pojawia się ekonomia i pytanie, ile warte jest życie dziecka, a ile dorosłego człowieka? Ja na to pytanie nie znam odpowiedzi, ale zapewne pracownicy NFZ i Ministerstwa Zdrowia tak, kiedy odmawiają pieniędzy na leczenie. Co wtedy? Zdecydowana większość pacjentów, ani ich rodzin, nie jest w stanie opłacić kosztów terapii samodzielnie. Co czuje ojciec lub matka, kiedy dowiadują się, że dziecka nie ma czym leczyć, albo że terapia przerasta ich możliwości finansowe? Bez zakończenia Cierpienia dzieci i ich rodziców, nic nie opisze i nic nie wyrazi. Tu zawsze jest tylko cisza i modlitwa. Na zakończenie, jeszcze jeden cytat z książki: „Zrobimy wszystko, żeby nie cierpiała – z wyjątkiem skracania jej cierpienia. Krótko mówiąc, chcemy po prostu uszanować naturalny porządek życia Thais.” [Artur Żak]

RepublikaDzieci.pl

Choroba dziecka, ta terminalna, nie pozostawiająca ani iskry nadziei nigdy nie przychodzi we właściwym momencie. Rozbija świat w drobny mak. Zatrzymuje kulę ziemską w bezruchu. Kiedy nie można dodać dni do swojego życia, trzeba dodać życia swoim dniom. Jean Bernard Choroba dziecka, ta terminalna, nie pozostawiająca ani iskry nadziei nigdy nie przychodzi we właściwym momencie. Rozbija cały świat w drobny mak. Zatrzymuje kulę ziemską w kompletnym bezruchu. Gasi słońce, a te które ma wzejść na nowo nie będzie już takie samo. Autorką książki jest Anne-Dauphine Julliand, dziennikarka francuska, która będąc w najpiękniejszym momencie swojego życia dowiaduje się o śmiertelnej chorobie dwuletniej córki Thais: leukodystrofia metachromatyczna. Szczęśliwa do tej pory rodzina, błyskotliwa kariera zawodowa to wszystko okazuje się złudzeniem przy małej kulejącej dziewczynce, której pozostał niecały rok życia pełnego bólu i cierpienia wynikającego z powolnej utraty zdolności chodzenia, widzenia, słyszenia i pozostałych czynności życiowych. Z badań wynika, że również drugie dziecko, na którego przyjście na świat rodzice właśnie czekają - cierpi na tą samą chorobę. W tym momencie pada zadawane przez wszystkich rodziców chorych dzieci pytanie „Dlaczego?” Owa poruszająca opowieść wydaje się być odpowiedzią na to trudne i retoryczne pytanie. Jej autorka przeprowadzając nas poprzez własne doświadczenie, pisząc o niezasłużonym cierpieniu swojego dziecka, potrafi podnieść na duchu i przynieść nadzieję. Relacjonując kolejne dni choroby i zmagania z nią podkreśla wartość codzienności, zwyczajnych „małych” rzeczy, którymi żyje się na co dzień. Bez patosu i wielkich słów. Sprawy, które często zaczyna dostrzegać się dopiero w kontekście wielkiej tragedii. Wśród tych spraw najważniejsza jednak okazuje się Miłość oraz wsparcie najbliższych – przyjaciół, rodziny, bez których byłoby dużo trudniej. Dopiero ona sprawia, że choroba i cierpienie może być bardzo budującym doświadczeniem, o które jakże ubożsi są ci, którym wszystko w życiu się udaje – choć takich ludzi pewnie nie jest na świecie wiele. Mała Thais traci powoli umiejętność chodzenia, słyszenia, traci wzrok, słuch, ale nie traci najważniejszego, umiejętności Kochania, i co więcej każdego dnia uczy tej umiejętności również rodziców. Ta pięknie napisana książka, będąca jednocześnie świadectwem wiary, jest książką o cierpieniu. Nie jest to jednak książka o śmierci, raczej o Miłości, która zwycięża wszelki ból. Rodzice obiecują swojej córce, że ten krótki czas jej życia, będzie najlepszym i najwspanialszym czasem, jaki można sobie wyobrazić. Na uwagę zasługuje również fakt, że w książce poruszony zostaje problem cierpienia rodzeństwa chorych dzieci. Kilkuletni Gaspard odgrywa tu bardzo ważną rolę. Jest dzielnym, mądrym chłopcem, który mimo choroby sióstr nie traci spontaniczności, niewinności i dziecięcej bezpretensjonalności. Kocha siostry, ale wie, że przyjdzie mu się z nimi rozstać. W niezwykle dojrzały sposób jak na czterolatka, przygotowuje się do tego rozstania wspólnie z rodzicami. W książce poruszony jest też inny ważny problem, jakim jest aborcja, którą matka bez wahania odrzuca w przypadku swojego drugiego dziecka, którego narodzin oczekuje. Ślady Małych stóp na piasku to książka, którą koniecznie powinni przeczytać wszyscy rodzice. I ci, którzy mają zdrowe dzieci i panikują z powodu lekkiego katarku swoich pociech, oraz ci, którzy podobnie jak bohaterka książki doświadczają nieuleczalnej choroby swojego dziecka. Dla tych ostatnich opowieść o małej Thais będzie bez wątpienia wielkim wsparciem w najtrudniejszych chwilach choroby dziecka. Książkę powinni przeczytać również ci, którzy nie mają dzieci, jako świadectwo miłości, wiary oraz zaciętej walki o Szczęście. (AB)

Ksiazkozaur.blogspot.com

To prawdziwa historia. Anne-Dauphine Julliand jest francuską dziennikarką, ale przede wszystkim matką, która przeszła przez piekło: piekło obserwowania, jak jej mała córeczka powoli gaśnie, cierpiąc na nieuleczalną chorobę. Straszną i rzadką chorobę – leukodystrofię metachromatyczną. Jest też niesamowicie dzielną i mądrą kobietą, która znalazła w sobie dość sił i odwagi, by walczyć o każdy dzień dla swojej Thais, ale też jej starszego braciszka Gasparda, nowo narodzonej siostrzyczki Azylis oraz dla siebie i męża. Można polemizować, czy stopniowanie cierpienia ma jakikolwiek sens, leukodystrofia metachromatyczna wydała mi się jednak jedną z najkoszmarniejszych chorób, o jakich w życiu słyszałam – jeśli nie najkoszmarniejszą. Po pierwsze – jej ofiarami są dzieci, symptomy pojawiają się między pierwszym a drugim rokiem życia i wtedy już dziecko nie ma żadnych szans. Traci stopniowo wszystkie umiejętności, które ledwo zdążyło opanować: nóżki, które dopiero od paru miesięcy przemierzają świat, odmawiają posłuszeństwa, coraz bardziej drżą rączki, a z czasem niemożliwe jest utrzymanie nawet pozycji siedzącej. Potem zanika zdolność mówienia. Wzrok. Wreszcie słuch. Dziecko leży bezwładne, nieme, niewidome, niesłyszące. I nie można nawet wziąć takiego maleństwa na ręce, bo napięcie mięśniowe jest tak duże, że każdy ruch powoduje ból. Stałym elementem są też wciąż nasilające się ataki bólu, dla którego zabrakło miejsca na oficjalnej skali. I jedyne, co można zrobić, to być obok: Nigdy nie zdołam o tym opowiedzieć. Nie ma nic gorszego, niż bezradne przyglądanie się cierpieniu swojego dziecka. Nic gorszego. Nie da się zaprzeczyć, że każdy dzień tej rodziny to walka. Zwłaszcza że choroba jest genetyczna, a gdy małżeństwo poznaje diagnozę, właśnie oczekują kolejnego dziecka. A jednak w tym wszystkim Anne i jej rodzina znajdują miejsce na uśmiech, radość, a przede wszystkim – mnóstwo miłości. Absolutnie wyjątkowe są relacje między rodzeństwem: pięciolatek szczerze kocha swoją chorą siostrzyczkę i do samego końca chce mieszkać z nią w jednym pokoju, nawet gdy pomieszczenie bardziej przypomina szpitalną salę niż przestrzeń zabawy. Niejednokrotnie zaskakuje dorosłych swoją dojrzałością i zrozumieniem sytuacji, i tak samo jak Thais – uczy ich tego, co w życiu najważniejsze, jednocześnie oswajając z nieuniknionym. Na okładce możemy przeczytać, że to poruszająca opowieść o sile rodzicielskiej miłości. Dla mnie to opowieść o czym innym: przede wszystkim o wartości każdego życia. O czerpaniu radości z najdrobniejszych i najprostszych rzeczy. O walce do końca, ale przede wszystkim o wyznaczaniu sobie mądrych celów. Anne niemal od początku wie, że nie walczy z chorobą, bo choroba jest nie do pokonania. Walczy natomiast o to, co może wygrać: by każdy dzień, który został małej Thais, był po brzegi wypełniony miłością. By w ciągu dwóch lat zaznała tego, czego nie będzie miała okazji doświadczyć już nigdy potem. By jej życie, skoro nie może być długie, było szczęśliwe. To dla mnie też historia o silnym i pięknym małżeństwie: Anne i Loic razem mierzą się z cierpieniem i walczą nie tylko o córeczkę, ale też o siebie nawzajem. Umieją dostrzec momenty, w których ważą się dalsze losy ich relacji: w których mogą zamknąć się i cierpieć w milczeniu, bo tak łatwiej, albo mimo wszystko spróbować zbudować pomost i zrozumieć się nawzajem. Ciężko, ledwo się widując i na zmianę żyjąc w szpitalu (ciężko czasem nawet pośród zwykłych obowiązków!), wykrzesać z siebie jeszcze trochę siły na budowanie relacji – ale to fundament, na którym opiera się cała rodzina: poraniona, ale szczęśliwa i piękna. I wreszcie jest to opowieść o tym, jak mądrze zachować równowagę: choć nie od razu Anne posiadła tę sztukę, szybko się uczy, dostosowuje do wciąż zmieniającej się sytuacji, i udaje jej się nie zaniedbać żadnego z dzieci. Jej zdrowy synek Gaspard nie czuje się odepchnięty, niepotrzebny. Oczywiście coś za coś – Anne nieustannie staje przed trudnymi wyborami i wiele bólu kosztuje ją zostawienie chorej córeczki pod opieką kogoś innego (jak dobrze ją rozumiem!): Wiem, że moja córka jest w dobrych rękach. Ale smutno mi, bo chciałabym, żeby była w moich. Najtrudniejsze były dla mnie – wbrew pozorom – te pierwsze momenty choroby, kiedy malutka Thais, niewiele starsza od mojego synka, zaczęła tracić ciężko wypracowane umiejętności: chodzenia, samodzielnego jedzenia, siedzenia. Gdy coraz częściej się przewracała, chciała wszystko robić sama, ale nie była w stanie utrzymać łyżki. Te chwile jeszcze potrafiłam sobie wyobrazić. A później myślałam sobie, ile miłości, wsparcia i poczucia bezpieczeństwa ta rodzina musiała ofiarować chorej, skoro dwuletnia dziewczynka nie niepokoi się, gdy nagle nie może mówić czy traci wzrok. Jak dobrze musiała się czuć wśród bliskich i jak wiele zaufania musiała do nich mieć, skoro pogodnie znosiła każdy kolejny etap choroby. Niesamowita, mądra, poruszająca książka. Dla wszystkich, którzy myślą, że mają problemy. A tym bardziej dla tych, którzy mają je naprawdę. Piękna lekcja przyjmowania cierpienia i brania życia takim, jakie jest. Nie przeczekiwania złych chwil, ale życia w każdym momencie. Polecam – o ile nie boicie się przeryczeć pół książki. Ja już zawsze będę miała w głowie obraz radosnej dziewczynki lekko powłóczącej nóżką...

LubimyCzytac.pl

Książka francuskiej dziennikarki Anne-Dauphine Julliand “Ślady małych stóp na piasku” to niezwykła opowieść o ogromnej tragedii i jeszcze większej nadziei, fascynująca i szokująca jednocześnie. Błyskotliwa, genialna i wzruszająca do łez. I tu właściwie recenzja mogłaby się skończyć, bo nic więcej dodawać nie trzeba… To lektura obowiązkowa, zwłaszcza dla poszukujących odpowiedzi na pytania o prawdę, miłość, cel i sens życia oraz cierpienia. Każe spojrzeć od nowa na siebie i swoje życie, poukładać to, co dotąd było niepoukładane lub uszeregowane w niewłaściwej kolejności. Zmienia hierarchię wartości. Bohaterką książki jest Thaïs, pełna radości dwuletnia dziewczynka. Bohaterami są też jej rodzice Anne-Dauphine i Loic, którzy z niezwykłą wytrwałością i niezłomnością podejmują się opieki nad córką, choć ta nie rokuje już żadnej nadziei. Bohaterami są wreszcie wszyscy bliscy dziewczynki, jej rodzeństwo, wujkowie, kuzyni, przyjaciele, opiekunki, rehabilitanci i lekarze… To cały panteon bohaterów, o których nie usłyszymy inaczej, niż przez świadectwo tej wyjątkowej książeczki, w której każdy z wielkich bohaterów znalazł choć odrobinę miejsca. Thaïs cierpi na leukodystrofię metachromatyczną. To choroba bardzo dokuczliwa, niezwykle rzadka, bolesna i… nieuleczalna w stadium, w jakim znalazła się dziewczynka. Jej rodzice dowiadują się o tym w dniu zaledwie drugich urodzin dziecka. Podstępna choroba nie dawała o sobie znać, tylko delikatne powłóczenie nóżką mogło świadczyć, że coś jest nie tak. Po wielu skrupulatnych badaniach na rodziców spada jak grom straszna wiadomość – Thaïs zostało zaledwie kilka miesięcy życia. Nigdy nie pójdzie do szkoły, nie nauczy się jeździć autem i nie założy ślubnej sukni. Czy serce matki może w ogóle przyjąć taką prawdę? Rzeczywistość okazuje się jeszcze bardziej brutalna, Anne spodziewa się kolejnego dziecka (trzeciego, bo Thaïs ma jeszcze starszego braciszka), a ryzyko, że będzie ono chore wynosi 25%. Kiedy rodzi się mała Azylis, wszyscy mają nadzieję, że będzie wolna od straszliwego brzemienia choroby. Wiadomość, że jednak nie, jest kolejnym ciosem. Od tej chwili Anne i Loic będą dzielić czas na ten spędzony na walce o życie jednej córki i boju o godną resztę życia drugiej, między jeden szpital, drugi szpital i dom, w którym przecież czeka ich synek. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić co przechodzili bohaterowie żyjąc w ten sposób i mając świadomość, że ciągle muszą dokonywać wyboru pomiędzy swoimi własnymi dziećmi, dając siebie jednym, innym zabierając i tracąc tak wiele ważnych chwil z ich życia. Świadectwo, które dali podejmując tą nierówną walkę, częściowo skazaną przecież na porażkę już od samego początku, robi ogromne wrażenie. Postawa bliskich, którzy całym sercem, czasem i wszelkimi środkami ich wsparli wzrusza i przywraca wiarę w ludzką dobroć, zupełnie bezinteresowną. W książce nie brakuje momentów niewyobrażalnie smutnych i tragicznych, ale jeszcze więcej jest radości, nadziei i miłości. Mała Thaïs swoim pogodnym odchodzeniem zmieniła wszystko – życie swoich bliskich, ich samych, a nawet obcych ludzi, którzy zetknęli się z dziewczynką na przykład w pracy. Sprawiła, że ich życiowe plany runęły, aspiracje straciły na znaczeniu, wartości dotąd istotne straciły na znaczeniu, a te niedoceniane nadały nowy sens życiu. Nie przesadzę, jeśli napiszę, że Thaïs swoim umieraniem uczy jak żyć, jej rodzice natomiast uczą pokornego przyjmowania swojego życia, ale też odwagi zmieniania go i walki o to, co ważne. Taka lekcja przyda się każdemu z nas. [Katarzyna Marondel]

Gosc.pl

Kiedy dziecko gaśnie Wzruszająca opowieść, której etapy wyznacza choroba małej dziewczynki. Thais, córka autorki "Śladów małych stóp na piasku", cierpi na leukodystrofię metachromatyczną - rzadką chorobę genetyczną. Co robić, gdy ukochane dziecko gaśnie w oczach? Julliand postanawia: "będę żyć teraźniejszością". Dając umierającej córeczce miłość, sama doświadcza miłości, która przerasta jej oczekiwania. szb

Interia360.pl

Książka zatytułowana "Ślady małych stóp na piasku" autorstwa francuskiej dziennikarki Anne Dauphne Juliand opowiada o kochającej się rodzinie i zmaganiu się z nieuleczalną, śmiertelną chorobą ich dziecka, jaką jest leukodystrofia monochromatyczna. Historia choroby Thais rozpoczyna się na plaży, gdy dziewczynka stawia nierówne kroki na piasku. Niezaprzeczalnie w przypadku wspomnianej rodziny, każdy dzień jest walką. Nie ma bowiem nic gorszego od bezradnego przyglądania się cierpieniu bezbronnej istoty jaką jest dziecko. Bez wątpienia poprzez swoje powolne odchodzenie Thais uczy pokory jak żyć, a jej rodzice uczą pokornego przyjmowania tego, co się w nim dzieje. W powolnym odchodzeniu Thais rodzi bezgraniczna i bezwarunkowa miłość, odnajdywana na wielu płaszczyznach życia w rodzinie Thais oraz w gronie jej przyjaciół i lekarzy. Bezgraniczna miłość do Thais jest ilustracją znanego stwierdzenia św. Franciszka Salezego, według którego "jedyną miarą miłości jest miłość bez miary" [1]. Książka stanowi nie tylko wzruszającą opowieść o życiu i śmierci, ale także o sile potęgi miłości do Boga w obliczu wydarzającej się tragedii. "Ślady małych stóp na piasku" to wzruszająca i godna polecenia do przeczytania każdemu historia. Jest to literatura bardzo wzruszająca i poruszająca do głębi, jednocześnie ucząc siły w znoszeniu cierpienia. Na kartach książki zawarty jest przykład pięknej i jednocześnie bezwarunkowej miłości. Mottem zawartym w książce jest że jeżeli kochasz i jesteś kochany, potrafisz znieść wszystko, nawet niewyobrażalny ból i rozłąkę. Pomimo bólu i rozłąki rodzina stara się żyć normalnie. Wspaniała też jest sentencja z książki mówiąca, że "kiedy nie można dodać dni do swego życia, trzeba dodać życia swoim dniom" [2]. Uważam, że każdy powinien zapoznać się z tą opowieścią, bowiem wnosi ona wiele wartości w nasze codzienne życie.