ks. Jan Twardowski

ks. Jan Twardowski - ksiądz katolicki, poeta, kaznodzieja. Debiutował w 1932 r. na łamach pisma młodzieży szkolnej „Kuźnia Młodych”, którego był współredaktorem (1933-35). Pierwszy tomik wierszy (Powrót Andersena) opublikował w 1937 r. W latach dziewięćdziesiątych minionego wieku znalazł się u szczytu poczytności i należy do czołówki poetów polskich. Różnorodne gatunkowo książki prozatorskie (rozważania, myśli, felietony, aforyzmy, opowiadania dla dzieci) kreują bogaty wizerunek myśliciela, filozofa, przewodnika duchowego i wybitnego kaznodziei. Jan Twardowski w 1935 r. podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, przerwane 1939 r. przez wybuch wojny; w czasie Powstania Warszawskiego (1944) w szeregach Armii Krajowej brał udział w pracach konspiracyjnych; dwukrotnie ranny. W 1945 r. podjął naukę w Seminarium Duchownym w Warszawie, podjął przerwane studia polonistyczne, które ukończył w 1948 r. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po trzech latach pracy (1948-1951) w pierwszej parafii w podwarszawskim Żbikowie, dziś dzielnicy Pruszkowa, wrócił na stałe do Warszawy. W latach 1951-1957 był kolejno wikarym w parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu, 1957-1958 wikarym w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Saskiej Kępie, 1958-1959 prefektem rezydentem w parafii Wszystkich Świętych przy placu Grzybowskim, 1959-2004 rektorem kościoła pw. św. Józefa Oblubieńca Niepokalanej Bogurodzicy Maryi przy klasztorze Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie. Jego twórczość znamionuje prostota, autentyzm, czytelny przekaz prawdy, wspólne z poszukującym człowiekiem stawianie pytań, a także zawarty w niej humor. Zjednało to księdzu Twardowskiemu czytelników z wszystkich pokoleń i umieściło go w czołówce polskich autorów. W miarę upływu lat stawał się on coraz bardziej uznawanym autorytetem moralnym i przewodnikiem duchowym. Zróżnicowane gatunkowo zbiory – wiersze, opowiadania dla dzieci, rozważania ewangeliczne, felietony, anegdoty, aforyzmy – ukazują się w licznych wydaniach, także za granicą, w przekładach na języki obce, jak niemiecki, słowacki, flamandzki, bułgarski, francuski, ukraiński, macedoński, angielski, czeski, węgierski, hebrajski, włoski, hiszpański, rosyjski, białoruski. Silne umiłowanie świata stworzonego, poczucie tożsamości narodowej, więź z polską historią, kulturą, przyrodą, przekaz pełen niezłomnej wiary zjednały Twardowskiemu zwolenników w ponad dwustu placówkach dydaktycznych w całym kraju, których został patronem. W publikacji Budzić nadzieję. Abecadło dziewięćdziesięciolatka (2005) zawarł kwintesencję przemyśleń (wierszem i prozą) człowieka, patrzącego na swoje życie oczyma wiary. Wizerunku dopełnia dwutomowa Autobiografia. Myśli nie tylko o sobie (2006-2007). Zbiorami prezentującymi zróżnicowaną twórczość są m.in.: Zaufałem drodze. Wiersze zebrane 1932-2006; Elementarz księdza Twardowskiego dla najmłodszego, średniaka i starszego, Tylko miłość się liczy, rozważania: Wszędy pełno Ciebie, Kościół Cię nie ogarnie, Za Twe hojne dary, ABC księdza Twardowskiego. Kazania najkrótsze, wielotomowa seria: Kilka myśli..., Ważne jak katechizm, Myśli na każdy dzień, Budzić nadzieję. Rozważania o kapłaństwie, Taka jest moja wiara, Weź swój krzyż, Śmierć na śmierć nie umiera; wybory kazań okolicznościowych: Stale być blisko. Pamięć o ludziach, Nadzieja powołania. Myśli o kapłaństwie, opowiadania i wiersze dla dzieci: Zeszyt w kratkę, Nowe patyki i patyczki, Kubek z jednym uchem, Nie tylko wrona chodzi zdziwiona, Od ucha do ucha, Pierwsza Komunia z białą kokardą; anegdoty i aforyzmy: Niecodziennik cały, Dłużej niż na zawsze, seria Aforyzmy i nie tylko. Myśl „Śpieszmy się kochać ludzi – tak szybko odchodzą”, pochodząca z wiersza dedykowanego Annie Kamieńskiej Śpieszmy się, stała się niemal programową wizytówką księdza poety i weszła do kanonu aforyzmów – skrzydlatych słów. Otrzymał: nagrody, m.in.: im. Brata Alberta (1978), polskiego Pen Clubu im. Roberta Gravesa (1980), Fundacji Alfreda Jurzykowskiego (Nowy Jork za 1985), im. Władysława i Nelli Turzańskich (Toronto 1995), Ministra Kultury i Sztuki (1997), Miasta Stołecznego Warszawy (1999), wydawców katolickich „Feniks” (1999), Ikar 2000, „Totus”, zwany „katolickim Noblem” (za 2001); Rady Miasta Stołecznego Warszawy (2005); Marszałka Województwa Mazowieckiego (2005); tytuły, m.in: Kawalera Orderu Uśmiechu (1996), doktora honoris causa KUL (1999); honorowego prałata Jego Świątobliwości (2003); medale, ordery, krzyże, m.in: Medal im. Janusz Korczaka (1980), Order „Polonia Mater Nostra Est” (1999), Medal Senatu Rzeczypospolitej (2000), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2006 pośmiertnie). Opracowała Aleksandra Iwanowska