Dzięki literaturze dziecięcej znów dowiedziałam się czegoś nowego i poznałam niezwykle odważną i inspirującą osobę – doktor Wandę Błeńską, która poświeciła swoje życie opiece nad trędowatymi w afrykańskiej Ugandzie. Wszystko za sprawą publikacji „Dokta. Opowieść o Wandzie Błeńskiej” Elizy Piotrowskiej, książki skierowanej do dzieci wczesnoszkolnych i szkolnych, którą miałam ostatnio przyjemność przeczytać.
Postać Wandy Błeńskiej nie jest chyba rozpoznawalna i bliska wielu ludziom, nawet poznaniakom, mimo że pochodzi z tego miasta, dlatego cenię sobie publikacje, które przybliżają i promują osoby kierujące się dobrocią i pomagają potrzebującym. Nie chciałabym tu przytaczać życiorysu bohaterki, wystarczy, że napiszę, że spędziła ponad czterdzieści lat w Bulubie, w Ugandzie, gdzie pomagała mieszkańcom chorym na trąd, zdobywała środki na stworzenie i rozbudowę szpitala oraz angażowała się w życie lokalnej społeczności, dzieląc trudy codziennego życia razem z miejscową ludnością.
Książka Elizy Piotrowskiej jest bardzo kolorowa, ozdobiona motywami sztuki afrykańskiej oraz barwami charakterystycznymi dla afrykańskich wzorów. Całostronicowe ilustracje są proste, infantylne, a dzięki temu przyjazne i sympatyczne. Treść została napisana w formie pamiętnika pisanego przez dziewczynkę, która mieszka w pobliżu Dokty, często do niej wpada, szukając pomocy, rozmawiając o przeszłości kobiety, czasach wojny, wyjazdach do innych krajów oraz o Polsce i różnicach, jakie można zauważyć pomiędzy naszą ojczyzną a Ugandą. Cała opowieść jest bardzo pogodna, naznaczona naiwnością dziecka, z którego perspektywy jest przedstawiana. Nawet kiedy dzieją się rzeczy niebezpieczne, to najważniejsze jest to, że wszystko dobrze się kończy.
Od Wandy Błeńskiej możemy uczyć się odwagi – nie tylko tej potrzebnej do pracy w odległym kraju i innej kulturze z ludźmi dotkniętymi niebezpieczną i zakaźną chorobą, ale również takiej, która jest niezbędna do realizowania własnych marzeń, podążania za głosem se