Zima z owieczką Magdą

Spis treści

Rozdział 1. List do Świętego Mikołaja

Rozdział 2. Kiedy spadnie śnieg?

Rozdział 3. Wigilijny czas

Rozdział 4. Gdzie chowają się zimą zwierzęta?

Rozdział 5. Nowa tradycja

Rozdział 6. W drodze na lodowisko

Rozdział 7. Wyobraźnia

Rozdział 8. U babci i dziadka

Rozdział 9. W dalszą drogę!

Fragment nr 1

Grudzień dopiero się zaczynał. Powietrze było rześkie, a trawę pokrywała srebrzysta warstwa szronu. Owieczka Magda, jak zawsze ciekawa świata, wędrowała samotnie przez górskie polany i przyglądała się zmianom, jakie zaszły w przyrodzie. Uwielbiała ten czas w roku, jednak wiedziała, że gdy spadnie śnieg, jej podróżowanie stanie się utrudnione. „Muszę poszukać jakiegoś schronienia” – pomyślała i westchnęła.

Z zamyślenia wyrwało ją głośne szczeknięcie.

– Ej! Ty! – krzyknęła. – Kim jesteś i czego ode mnie chcesz?

Odwróciła się i zobaczyła białego, nakrapianego czarnymi plamkami kundelka. Szczekał na nią, ale owieczka wcale się nie przestraszyła. Wiedziała, że psom zdarza się szczekać na owce.

– Spokojnie. Jestem owca Magda – powiedziała, nie robiąc żadnych nagłych ruchów. – A ty?

– Ja? Ja jestem Felek – odszczeknął już delikatniej kundelek  – Nie widziałem cię tu wcześniej.

– Podróżuję po różnych miejscach, ale w górach jestem po raz pierwszy – odparła.

– Wyglądasz na zmęczoną. Chodź, przedstawię cię moim ludziom. Na pewno dostaniesz od nich coś dobrego do jedzenia.

Owieczka zamierzała odpowiedzieć, że nie chce sprawiać kłopotu, ale Felek już biegł w stronę niewielkiego drewnianego domku o spadzistym dachu i radośnie machał ogonem.

Nagle się obejrzał.

– Na co czekasz? – szczeknął, więc ruszyła za nim.

Jak tylko otworzyła się bramka, stanęła w niej uśmiechnięta kobieta, która wyraźnie ucieszyła się na widok psa.

– Jesteś, nareszcie! – powiedziała. – Biegnij do miski sprawdzić, jakie pyszności ci przygotowałam.

Felek wdrapał się przednimi łapami na jej nogi, nadstawiając się do pogłaskania, po czym zapiszczał i ruchem głowy wskazał stojącą za nim owieczkę.

– Dzień dobry, nie chciałam przeszkadzać… – wymamrotała owca Magda.

– Ależ skąd! Nie zauważyłam cię wcześniej. Leon! Róża! Chodźcie przywitać się z gościem!

Fragment nr 2

Od samego rana w małym drewnianym domku panowało niezwykłe ożywienie. Choć za oknem było szaro, w kuchni migotały już światełka zawieszone na kredensie.

– Dziś Wigilia! – zawołała Róża, wbiegając do kuchni. Na stopach miała ciepłe kapcie z pomponami.

– I nie jemy dziś mięsa – przypominał Leon – ale za to możemy zajadać pierniczki! – Z powagą poprawił fartuch, który miał na sobie.

– Tylko trochę – odpowiedziała mu mama. – I dopiero po wieczerzy wigilijnej.

Owieczka Magda, zaciekawiona, przypatrywała się temu miłemu rozgardiaszowi, jaki panował w kuchni.

– A macie jeszcze jakieś inne zwyczaje wigilijne? – zapytała.

– Mama zawsze wkłada sianko pod obrus – powiedziała Róża, wyciągając z szafki foremki w kształcie gwiazdek, choinek i serduszek. – Na pamiątkę tego, że Jezus urodził się w stajence.

– I zostawiamy jedno wolne miejsce przy stole – dodał Leon i zabrał się za pomaganie siostrze: rozkładał foremki na stole. – Dla niespodziewanego gościa – wytłumaczył.

Kuchnię wypełnił zapach cynamonu i orzechów. Pani Hania właśnie zagniatało ciasto piernikowe. Dzieci były już gotowe do wycięcia z niego rozmaitych kształtów.

– A opłatek? – dopytywała owieczka, wpatrując się w zwinne ręce mamy.

– Opłatkiem dzielimy się wieczorem – padła odpowiedź. – Życzymy sobie wtedy wszystkiego, co najlepsze, i przepraszamy, jeśli ktoś zrobił komuś coś przykrego.

– A potem jemy kolację! – Leon aż podskoczył. – Powinno być dwanaście potraw, ale u nas czasem jest ich mniej.

– Tradycje są ważne, ale najważniejsze, żeby spędzić czas razem, być dla siebie dobrym i dobrze sobie życzyć – wyjaśniła mama.

– A które potrawy lubicie najbardziej? – dopytywała owieczka Magda.

– Ja uwielbiam barszcz z uszkami – oznajmiła Róża.

– Ja makowiec – dodała mama.

– A ja… ja lubię wszystko! – krzyknął Leon i się roześmiał. – A ty, owieczko?

– Hm… jeszcze nie wiem – odpowiedziała zakłopotana owca Magda. – Ale kompot z suszu pachnie cudownie, więc na pewno się na niego skuszę!