Jestem w Kościele. Rozważania adwentowe

Ocena:

0% of 100

Więcej informacji
Ilość stron	120
Wymiary	110 × 160 mm
Rok wydania	2025
ISBN	978-83-8065-674-1
Wydawca	Wydawnictwo Świętego Wojciecha

Nasza cena

0,00 zł

Bezpieczne płatności
14 dni na zwrot
Dostawa już od 9.99 PLN

Opis produktu

„Jestem w kościele. Rozważania adwentowe” to pomoc duszpasterska, która prowadzi czytelnika przez kolejne etapy Adwentu – czasu czuwania, nawrócenia, radości i bliskości zbawienia. Autor odwołuje się do pięknej polskiej tradycji rorat i symboliki światła, które przenika codzienność, przypominając, że Bóg pragnie rozświetlić nasze życie blaskiem swojej łaski.

Rozważania – oparte na słowie Bożym, myślach świętych oraz pytaniach do osobistej refleksji – pomagają w zatrzymaniu się i odkrywaniu sensu oczekiwania na przyjście Chrystusa. Tegoroczne hasło „Maranatha – przyjdź, Panie nasz” staje się zaproszeniem do wspólnej duchowej podróży ku radości Bożego Narodzenia.

Dlaczego warto kupić Jestem w Kościele. Rozważania adwentowe?

pomaga dobrze przeżyć czas Adwentu; krok po kroku prowadzi do radości Bożego Narodzenia,
łączy piękną polską tradycję rorat i symbolikę światła z aktualnymi potrzebami duchowymi,
zawiera cytaty z Pisma Świętego oraz myśli świętych i błogosławionych, które inspirują do refleksji,
oferuje pytania do osobistego przemyślenia, dzięki czemu staje się praktycznym przewodnikiem duchowym,
może być pomocą zarówno w indywidualnym przeżywaniu Adwentu, jak i w pracy duszpasterskiej,
prosta forma i krótkie rozważania sprawiają, że jest dostępna dla każdego – także dla osób zapracowanych.

Kim jest autor rozważań adwentowych?

Ksiądz Andrzej Muńko – wikariusz poznańskiej parafii, katecheta w szkole średniej, doradca katechetyczny i pracownik Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Poznaniu. Od lat pisze teksty, głównie dla dzieci. Uwielbia grać w squasha i biegać. Relaksuje się w kuchni, a patron, którego sobie wybrał, aby go chronił, to św. Jan Boży.

OD AUTORA (ze wstępu):

W minionych dziejach Polski czas radosnego oczekiwania na przyjście Mesjasza był czasem refleksji. Zwracano wtedy większą niż zwykle uwagę na rolę światła w codziennym życiu. Roraty – nabożeństwa ku czci Matki Bożej – odbywały się rano. Podczas nich zapalano lampiony, które później zanoszono do domów. Symbolika była prosta: człowiek zanosił światło do swojej codzienności – prosił Boga, by oświetlił ją blaskiem łaski.

Każda z czterech niedziel miała swoje znaczenie; krok po kroku przybliżały one wiernych do radości Bożego Narodzenia. Pierwsza niedziela Adwentu stawała się zachętą do czujności, druga mówiła o potrzebie nawrócenia, trzecia przypominała, że to czas radości, a czwarta była obietnicą bliskiego Zbawienia.

Tegoroczna refleksja to właśnie powrót do tej pięknej symboliki Adwentu. Przez najbliższy Adwent będzie nam towarzyszyło zawołanie wielu osobom zapewne dobrze znane: „Maranatha – przyjdź, Panie nasz”. Rozważania, które teraz, drogi Czytelniku, masz przed sobą, są pomocą w odkrywaniu światła Bożego w codzienności. W zabieganiu, które jest udziałem każdego i każdej z nas, warto spróbować odnaleźć światło, które zmienia wszystko. Pomocą będą w tym cytaty z Pisma Świętego, myśli świętych i błogosławionych oraz pytania do osobistej refleksji. Zapraszam cię do tej wspólnej podróży.

Wydawca / dane producenta:

Święty Wojciech Dom Medialny sp. z o. o.

Wydawnictwo
ul. Chartowo 5
61-245 Poznań
wydawnictwo@swietywojciech.pl
tel. 61 659 37 13

Kraj pochodzenia produktu / kraj produkcji: Polska

Rzetelne opinie

Dodaj opinię

Spis treści

WSTĘP

TYDZIEŃ I: OCZEKIWANIE

Czuwajcie i bądźcie gotowi – I Niedziela Adwentu
Czas Adwentu – czas łaski – PONIEDZIAŁEK
Światło nadziei w ciemności – WTOREK
Zaufanie Bogu – ŚRODA
Zbuduj dom na skale – CZWARTEK
Wskazania, aby się nie zagubić – PIĄTEK
Nie jesteś sam – SOBOTA

TYDZIEŃ II: NAWRÓCENIE

Przygotuj drogę Panu – II Niedziela Adwentu
Wypełnić wolę Boga, czyli kochać – UROCZYSTOŚĆ NIEPOKALANEGO POCZĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY – PONIEDZIAŁEK
Każdy jest kochany przez Boga – WTOREK
Bądź dobry jak Bóg względem ciebie – ŚRODA
Nie bój się, Bóg jest z Tobą – CZWARTEK
Zważaj na przykazania – PIĄTEK
Chroń mnie, Panie – SOBOTA

TYDZIEŃ III: ŚWIADECTWO

Odnaleźć Dar – III Niedziela Adwentu
Radość z obecności Pana – PONIEDZIAŁEK
Uwierzyć, że spełni się obietnica – WTOREK
Usłyszeć, gdy przychodzi – ŚRODA
Wypełniać wolę Bożą – CZWARTEK
Pan pragnie być z tobą – PIĄTEK
Bóg wybrał ciebie – SOBOTA

TYDZIEŃ IV: NOWE ŻYCIE

Bliskie jest Twoje zbawienie – IV Niedziela Adwentu
Radość z Boga, który narodzi się we mnie – PONIEDZIAŁEK
Objawiła się łaska Boga – WTOREK
Niech Twoje serce stanie się Betlejem – ŚRODA

Fragmenty

Światło nadziei w ciemności – WTOREK

Korzeń Jessego stać będzie jako sztandar ludów! Narody do niego zwracać się będą, a miejsce pobytu jego będzie pełne chwały. (Iz 11,10)

Gdy wreszcie znajdziemy czas dla siebie, dla drugiego człowieka, dla Boga; gdy się już zatrzymamy i damy sobie chwilę na odrobinę refleksji nad naszym życiem i codziennością, wówczas może pojawić się coś niechcianego. Uderzą w nas z całą stanowczością myśli, które dla bezpieczeństwa spychaliśmy najdalej jak tylko się dało, sprawy, które mocno potrzebują rozwiązania. Mamy w sercu przeświadczenie, że trzeba się z nimi skonfrontować, by móc iść dalej. Ale czasami brakuje nam do tego odwagi: boimy się, że to, przed czym tak długo uciekaliśmy, gdy tylko ujrzy światło – zabije nas, albo jeszcze mocniej osłabi. Straciliśmy nadzieję na poprawę; a jednak w największej ciemności pojawia się zawsze iskierka nadziei. Prorok Izajasz wiedział, co mówi, gdy wygłaszał słowa przytaczane przez dzisiejszą liturgię: „Korzeń Jessego będzie znakiem nadziei”. Tą nadzieją będzie Mesjasz, który wyrośnie z zapomnianego pnia, jak z martwej gałęzi. Obraz ten jest niezwykle poruszający: życie rodzi się tam, gdzie wydawało się, że nie ma już nadziei. Tam, gdzie po ludzku wszystko już wyschło, wypaliło się, zakończyło – Bóg zapowiada odrodzenie. To właśnie ta nadzieja dodawała sił Izraelitom. Podobnie jest z nami. Nasze serca wyglądają tak, jakby były martwe. Przemęczone, zawiedzione, zgaszone codziennością. Wegetujemy i mówimy sobie: już nic nie będzie lepiej, już się nie zmienię, trzeba się z tym po prostu pogodzić. A Bóg patrzy na nas i mówi: Wypuszczę nowy pęd. Dam ci światło. Dam ci nadzieję.

Święty Augustyn mówił, że nadzieja ma dwoje dzieci: oburzenie i odwagę. Oburzenie na to, jak jest – gdy widzimy zło, niesprawiedliwość, grzech, obojętność w sobie i wokół nas. Nie bój się tego oburzenia, bo to może być pierwszy znak, że twoje serce jeszcze żyje. Drugie dziecko nadziei to odwaga, by coś zmienić – nie czekać, aż ktoś inny zacznie, ale samemu zrobić choćby mały krok. Bo nadzieja nie jest biernym czekaniem – to siła, która porusza serce do działania.

Dziś warto zadać sobie pytanie: gdzie potrzeba dla mnie nadziei? Może w relacji małżeńskiej, która wydaje się wypalona do cna? A może w marzeniu, które zakopałem głęboko w podświadomości, bo tak bardzo bałem się zawodu? Być może w moim życiu duchowym, które jest takie jakieś byle jakie, miałkie? A może potrzebuję nadziei, że Bóg jest przy mnie, mimo że od wielu lat Go nie czuję? Może dziś warto pomyśleć o jednym konkretnym obszarze życia, w którym brakuje mi światła nadziei – i właśnie tam zaprosić Jezusa.

On przychodzi jako cichy korzeń, który powoli rozsadza to, co stare, przynosząc nowe życie. Jest nadzieją, która nie wstydzi się ciemności – ona zapala w niej światło.